Al jaren bestaat er een politieke discussie over partneralimentatie. Dit onderwerp komt ook in mijn praktijk regelmatig aan bod en dan merk ik dat de bespreking van de mogelijkheden om enig bedrag van de één aan de ander te betalen, gevoelig ligt. Alhoewel echtparen hun levens tijdens de relatie vaak op elkaar hebben afgestemd bij de verdeling van de zorg over de kinderen en het werk buitenshuis, lijken zij zich niet bewust te zijn dat deze keuzes ook financiële gevolgen kunnen hebben als de relatie eindigt.

Deze gevolgen zijn tot op heden dat er gedurende in principe 12 jaar recht bestaat op partneralimentatie. Natuurlijk moet deze alimentatie wel nodig zijn, de zogenaamde behoefte, en anderzijds kunnen worden betaald, de draagkracht.

Vorige week is de Eerste Kamer echter akkoord gegaan met het wetsvoorstel herziening partneralimentatie. Door het wetsvoorstel wordt de duur van de partneralimentatie korter, namelijk slechts 5 jaar. Deze regeling zal ingaan op 1 januari 2020 en alleen van toepassing zijn op nieuwe afspraken.

Wel bestaan er uitzonderingen op deze termijn van 5 jaar. Indien een echtpaar namelijk langer dan vijftien jaar getrouwd is en de alimentatiegerechtigde ten hoogste 10 jaar jonger is dan de AOW-leeftijd, heeft deze gerechtigde recht op partneralimentatie voor de duur van maximaal 10 jaar. Als extra maatregel, die slechts 7 jaar zal gelden, geldt daarnaast dat indien de alimentatiegerechtigde  50 jaar en ouder is en langer dan 15 jaar is getrouwd, het recht op alimentatie ook gedurende 10 jaar bestaat. Tot slot zijn echtparen met jonge kinderen uitgezonderd, in die zin dat zij het recht behouden op alimentatie totdat het jongste kind twaalf jaar is.

Deze nieuwe wetgeving past bij de maatschappelijke wens dat een ieder “zijn/haar eigen broek leert op te houden”. Het is naar mijn mening echter wel de vraag of dit door de huidige regelgeving mogelijk zal zijn en op welke wijze rechters zullen omgaan met specifieke vraagstukken. Hoe bijvoorbeeld om te gaan met de zieke echtgenoot die niet kan werken maar nog niet langer dan 15 jaar getrouwd was of de echtparen die de zorg dragen voor een ziek kind welke zorg zal blijven voortduren tot na het twaalfde jaar? Zal diegene terugvallen op bijvoorbeeld een uitkering terwijl de ex-echtgenoot wel voldoende draagkracht heeft om een bijdrage te voldoen? Nu een partneralimentatie voor de maximale duur van 12 jaar thans maar zeer beperkt aan de orde is en rechters ook nu al goed afwegen of iemand wel degelijk behoefte heeft, is het mijns inziens dan ook de vraag hoe de toepassing van deze wet zal uitwijzen.